O sztukach wszelakich - film fabularny
film fabularny, samodzielny, najpopularniejszy rodzaj filmowy, odpowiednik epiki i dramatu, posługuje się środkami fikcji artystycznej.
film fabularny [łac. fabulari ‘gadać’, ‘bajać’], samodzielny, najpopularniejszy rodzaj filmowy, odpowiednik epiki i dramatu, posługuje się środkami fikcji artystycznej, niejednokrotnie pozostając w całkowitym oderwaniu od rzeczywistości pozafilmowej, jak też może być osnuty na podstawie autentycznych wydarzeń, wykorzystując prawdziwe postaci, miejsca czy język filmu dokumentalnego. Opowiadanie podlega nadrzędnym rygorom narracji właściwym dla danego gatunku filmowego, a jego akcja, bohaterowie, zdarzenia czy sytuacje tworzą fabułę. Do filmów fabularnych zaliczamy filmy artystyczne jak i o charakterze użytkowym (reklamowe). Klasyczne >gatunki filmu fabularnego wypracowane zostały w > wytwórniach filmowych Hollywoodu, Europy i Australii a sposób ich tworzenia określa się mianem >Amerykańskiego Kina Klasycznego (AKK). Za podstawowe gatunki filmu fabularnego uznaje się komedię, western, melodramat, musical, film historyczny, gangsterski, przygodowy, kryminalny i grozy. W trakcie rozwoju sztuki filmowej zaczęły powstawać ich odmiany zwłaszcza w procesie odchodzenia od stylu AKK, m.in. dzięki kierunkom filmowym (np. ekspresjonizm, impresjonizm, neorealizm) i – od lat 50-60 – tzw. >narodowym szkołom filmowym. Tendencja do mieszania w jednym filmie gatunków i technik realizacyjnych narasta od dzieł m.in. J.-L. Godarda, V. Sjömana, Jerzgo Skolimowskiego, Andrzeja Wajdy. Film fabularny nabiera cech autorskiej wypowiedzi o cechach eseju; twórcy odchodzą, jak w literaturze, od klasycznych form opowieści fabularnej, jak m.in. M. Antonioni, Federico Fellini, A. Resnais, A. Robbe-Grillet.
